Keuvelend met verliefde kronen

Keuvelend met verliefde kronen,

Ruischend de een, rits'lend de ander,

Zijn beuk en berk gaan samenwonen

Als lotgenoten van elkander,

In zulk een inn'ge eendracht, dat

Men aan de witte schors moet vragen

Wie of het berkenloof zal dragen

En wie in ’t najaar ’t bruinste blad.

Hier even breed, daar even smal,

Stroomen hun stammen naar beneden,

Uitwijkend, hunk'rend en tevreden,

Geven en nemen, een en al,

Tot waar de saamgevoegde wortel

De strengheid voedt van ’t mijn en dijn

Alsof met een onzichtb're mortel

De grensvlakken bestreken zijn.

Maar lager, diep onder de aarde,

Daar heerscht de nijd van ’t voorgeslacht,

Dat waterdruppelen vergaarde

Met harig zuigende overmacht,

Elkaar verdringend, moord beramend,

In zulk een schennis van ’t verbond,

Dat elk der wezens zich zou schamen,

Wanneer ’t kon schouwen in zijn grond.

Dichter: Simon Vestdijk

Bundel: Fabels met kleurkrijt